จากพวกเธอ…สู่พวกเธอ

ผมคงจะเหมือนกับใครอีกหลายคนนะครับที่อดรู้สึกไม่ได้ว่าเมื่อหมดยุคเจ็ดเซียนแล้ว เราจะเชียร์ทีมวอลเล่ย์บอลหญิงของเราได้สนุกเหมือนเดิมไหม

    จะได้มีความสุขไปกับผลงานน่าประทับใจอย่างที่เคยเห็นหรือเปล่า

    จะได้ชื่นชมรอยยิ้มที่แสดงออกมาในทุกๆ แต้มไม่ว่าจะ ได้แต้ม หรือ เสียแต้ม อย่างนั้นอีกไหม

    จะได้ภาคภูมิใจในความใจสู้ ไม่ย่อท้อ ความพยายามทุกหยาดหยด พุ่งขุดสุดตัว โดนบอลอัดหน้า วิ่งไล่บอลสุดชีวิต แล้วพลิกกลับมาทำแต้มใส่คู่ต่อสู้จนได้

    จะได้น้ำตาไหลพรั่งพรู แหกปากร้องตะโกนโวยวายจนเสียอาการอย่างที่เคยเป็นมาอีกหรือเปล่า

    มันช่างเป็นวันเวลาที่มีความสุข คิดถึงเมื่อไรอารมณ์เหล่านั้นก็ยังเด่นชัด ด้วยความเป็นพวกเธอนั้นประทับอยู่ในดวงใจ

    ยังคงขอบคุณพวกเธอ.. วรรณา วิลาวัณย์ ปลื้มจิตร์ นุศรา อรอุมา มลิกา อำพร..

    มันจะมีอีกไหมหนอ ทีมที่ยอดเยี่ยม ดีงาม และเราทุกคนต่างยอมรับอย่างถวายหัวใจให้อย่างนั้น รักพวกเธอสุดหัวใจอย่างนั้น

    แล้วจากพวกเธอ.. ก็มาสู่พวกเธอ

    นักวอลเล่ย์บอลหญิงรุ่นน้องของพวกเธอเหล่านั้นต้องทำหน้าที่ท่ามกลางการจับตามอง

    ปิยะนุช ทัดดาว พรพรรณ..

    ไม่แปลกหรอกที่พวกเธอจะถูกเปรียบเทียบกับรุ่นพี่ที่สร้างความสุขความประทับใจให้กับพวกเรามายาวนานเกินสิบปี

    อัจฉราพร ชัชชุอร พิมพิชยา..

    มันไม่ใช่งานง่ายๆ ด้วยคู่ต่อสู้ทั้งหลายยังคงเป็นทีมระดับโลกมาตรฐานสูงลิบ

    หัตถยา ศศิภาพร แก้วกัลยา สุพัตรา..

    เมื่อไม่มีทีมรุ่นพี่ที่ทุกคนวางใจและเชื่อใจอย่างที่สุดอีกแล้ว ผู้คนจึงอดวิตกไม่ได้ว่าแล้วเราจะเชียร์ทีมวอลเล่ย์บอลหญิงของเราได้สนุกเหมือนเดิมไหม

    แชมป์หรือไม่แชมป์ไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอก.. เราอาจจะแค่รู้สึกว่าเราจะเชียร์พวกเธอได้สนุกเหมือนเดิมไหม ประทับใจเหมือนเดิมไหม มีความสุขและภูมิใจจนอยากร้องไห้ให้พวกเธอเหมือนเดิมไหม

    เราต่างคิดถึงความรู้สึกเหล่านั้นเหลือเกิน

    ผมคิดว่าพวกเธอรุ่นน้องๆ ให้คำตอบกับเราแล้วนะครับ

    แน่นอนว่าผลงานมหัศจรรย์ในวอลเล่ย์บอลเนชั่นส์ ลีก ที่เพิ่งผ่านไปนั้นยังเป็นแค่จุดเริ่มต้น เส้นทางยังอีกยาวไกลเหลือเกินกว่าจะไปถึงจุดที่รุ่นพี่ๆ ของพวกเธอเคยทำเอาไว้.. หรือกระทั่งไปได้ไกลกว่านั้น

    ยังอีกไกลเหลือเกิน แต่พวกเธอก็เริ่มก้าวเดินแล้ว ก้าวเดินบนเส้นทางของตัวเอง ด้วยหยาดเหงื่อและน้ำตาของตัวเอง

    เขียนบันทึกหน้าประวัติศาสตร์ของตัวเอง

    อันที่จริงเรารู้จักพวกเธอมาพักใหญ่แล้วนะครับ แน่นอนเรารักพวกเธอเช่นกัน เพียงแต่ใต้ร่มเงาของเหล่าพี่ๆ เราอาจจะยังไม่กล้ามอบความหวังให้พวกเธออย่างเต็มที่เหมือนที่เคยมอบให้กับรุ่นพี่ของพวกเธอ

    แต่นับจากวันนี้ไป ผมเชื่อว่าเราทุกคนเข้าใจแล้ว

    เข้าใจดีว่าทีมวอลเล่ย์บอลหญิงของเรานั้นคู่ควรกับการเป็นที่รักขนาดไหน จากพี่สู่น้องที่เราได้เห็น.. ทีมลูกยางสาวของเราสร้างทีมขึ้นมาจากรุ่นสู่รุ่น จากความมุ่งมั่นพยายามตั้งใจจริง จากพรสวรรค์และพรแสวง จากฝีมือ ทักษะ ความมุมานะ จากหยาดเหงื่อและน้ำตา

    จากวันสู่เดือน จากเดือนสู่ปี มันกลั่นตัวจนกลายเป็นทีมที่ทุกคนเป็นหนึ่งเดียว เป็นครอบครัว วิ่งเพื่อกันและกัน สู้เพื่อกันและกัน ลงสนามไปเพื่อพวกเราทุกคน ด้วยแคแร็กเตอร์และทัศนคติที่.. เป็นเลิศ

    รุ่นพี่ส่งไม้ต่อให้รุ่นน้อง เข้าสู่ช่วงเวลาของคลื่นลูกใหม่ และคลื่นลูกนี้.. ไม่ธรรมดา

    จากพวกเธอ.. สู่พวกเธอ

    จาก วรรณา วิลาวัณย์ ปลื้มจิตร์ นุศรา อรอุมา มลิกา อำพร.. สู่ ปิยะนุช ทัดดาว พรพรรณ อัจฉราพร ชัชชุอร พิมพิชยา หัตถยา ศศิภาพร แก้วกัลยา สุพัตรา..

    วิภาวี กรรณิการ์ หทัยรัตน์ วัชรียา จรัสพร ภัททิยา คัทลีย์ ณัฐนิชา สุทัตตา ทิชาญา ธนัชชา ณัฐพร สิริมา ทิชากร ดลพร..

    ผมคิดว่าท่ามกลางความปลาบปลื้มของพวกเรา เหล่ารุ่นพี่ๆ ของพวกเธอคงจะยิ่งฉีกยิ้มกว้างด้วยความปีติยินดีที่ได้เห็นก้าวเดินอันแข็งแรงของน้องๆ

    ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงอีกแล้ว

    เราจะเชียร์ทีมวอลเล่ย์บอลหญิงของเราได้สนุกเหมือนเดิมไหม ได้ชื่นชม ได้ภูมิใจ ได้น้ำตาไหลพรั่งพรูเหมือนเดิมอีกหรือเปล่าน่ะหรือ

    แค่เอื้อมมือก็สัมผัสถึงแล้วนะครับ.. เพราะคำตอบอยู่ตรงหน้าเรานี้แล้ว

    ตังกุย