“7 เซียน” ความภูมิใจของเรา – สยามกีฬา

ยามที่เราภูมิใจกับอะไรมากๆ น้ำตาอาจไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

    กับทีมวอลเล่ย์บอลหญิงไทย หลายครั้งมันไม่ใช่แค่ไหล หากใช้คำว่าพรั่งพรู

    น้ำตาเราพรั่งพรูด้วยความภูมิใจในพวกเธอกี่ครั้งกี่หนกันนะ มันอาจจะนับไม่ถ้วนสำหรับใครหลายๆ คน เพียงได้เห็นความทุ่มเทพยายามสุดความสามารถที่จะรักษาคะแนนไว้ให้ได้

    ทุกการบล็อก ทุกการขุด ทุกการตั้งรับอันเหนียวแน่น ทุกการวิ่งไล่ล่าบอลไม่ลดละ

    ทุกการเซ็ตมหัศจรรย์ ทุกการเล่นไหลหลังสุดสวย ทุกการตบหนักหน่วงสะใจ

    ทุกการโดนตบใส่ ทุกการโดนหยอดหน้าเน็ต ทุกการถูกเล่นงานโดยคู่ต่อสู้ระดับโลก

    ทุกการโดนบอลอัดหน้า..

    ทุกๆ แต้ม.. เพื่อเซ็ต

    ทุกๆ เซ็ต.. เพื่อแมตช์

    ทุกๆ แมตช์.. เพื่อพวกเรา เพื่อศักดิ์ศรีของทีมชาติของเรา ของธงไตรรงค์ที่ติดอยู่บนหน้าอก

    ผมไม่รู้ว่าจะบรรยายความรู้สึกที่มีต่อพวกเธอออกมาอย่างไรดีให้คู่ควรกับความสุขทั้งหลายที่พวกเธอเคยสร้างให้ คงได้แต่กล่าวขอบคุณและยืนยันว่าจะรักพวกเธอตลอดไป

    เพราะมันนานเหลือเกินนะครับ ผมและเราได้ภาคภูมิใจในตัวพวกเธอยาวนานเหลือเกิน ยาวนานอย่างเหลือเชื่อจนอดคิดไม่ได้ว่าเราโชคดีที่ได้ดื่มด่ำความสุขความทรงจำของนักกีฬาชุดหนึ่งได้นานขนาดนี้

    แน่นอนเรื่องการสร้างดาวรุ่งเป็นหน้าที่ของผู้มีส่วนเกี่ยวข้อง เราจะเอาใจช่วยและเฝ้าดูกันต่อไป ในทีมของเราเองก็มีนักกีฬาสายเลือดใหม่ก้าวขึ้นมาพร้อมรับช่วงต่อกันอยู่

    หากสำหรับ “7 เซียน” ที่แฟนๆ เรียกกันมายาวนาน พวกเธอคือความภูมิใจของเรา

    รอยยิ้มอันสดใสที่ช่วยทำให้บรรยากาศคลี่คลายในทุกสถานการณ์ มันคือการชื่นชมแต้มที่ตัวเองทำได้ ขณะเดียวกันก็เป็นการลบแต้มที่เราเสียให้คู่แข่งทิ้งไป ลบอารมณ์พลุ่งพล่านที่เกิดขึ้นตอนนั้นทิ้งไป เพราะสำหรับกีฬาอย่างวอลเล่ย์บอลมีแต้มได้แต้มเสียเกิดขึ้นเร็ว เราต้องไม่ปล่อยให้ความหงุดหงิดอยู่กับเรานานเกินไป

    ทุกแต้มที่เสียก็แค่เรียนรู้และพยายามไม่ทำให้มันเกิดขึ้นอีก ไม่ใช่มัวแต่หมกมุ่นเสียอารมณ์จนหลุดสมาธิ การรับมือกับความผิดพลาด ความล้มเหลว และความพ่ายแพ้ด้วยรอยยิ้มของพวกเธอจึงไม่ใช่เพียงแค่ “เสียคะแนนแล้วยิ้มทำไม” หรือ “แพ้แล้วยังจะยิ้มออกอีก”

    ผู้คนอีกนับล้านๆ ที่รักรอยยิ้มยามเสียคะแนนของพวกเธอ และมันไม่ได้มีแค่พวกเราด้วย

    ยามที่เราภูมิใจกับอะไรมากๆ น้ำตาอาจไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว.. มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ นะครับ ผมคิดว่าตัวเองก็เสียน้ำตากับทีมวอลเล่ย์บอลหญิงชุดนี้ของเรามากที่สุดทีมหนึ่งเหมือนกัน

    ชนะจีน ชนะญี่ปุ่น ชนะเกาหลีใต้ แชมป์เอเชีย เข้าชิงเอเชียนเกมส์ ชนะบราซิล ชนะสหรัฐฯ ชนะเยอรมัน ชนะอิตาลี ชนะเซอร์เบีย ชนะฮอลแลนด์ ชนะโปแลนด์ ชนะคิวบา ชนะเปอร์โตริโก ชนะเปรู ชนะโดมินิกัน ชนะทีมใหญ่ๆ ของวงการ สร้างผลงานในเวิลด์กรังด์ปรีซ์

    ความภูมิใจทั้งหลายเหล่านี้ยิ่งเพิ่มเป็นเท่าทวีเมื่อผนวกกับความปลาบปลื้มที่ได้เห็นเลือดนักสู้ของพวกเธอ

    แต้มนี้ก็ชวนน้ำตาซึม แต้มนั้นก็พาน้ำตาคลอ หรือแต้มนู้นน้ำตาไหลทะลักออกมาเองเลยด้วยไม่อาจกลั้นเอาไว้ได้แล้ว

    ผมคิดว่าหลายคนคงรู้สึกเหมือนกัน มันเป็นความภูมิใจที่อิ่มเอิบและเอ่อล้นที่ได้เชียร์พวกเธอ ได้เอาใจช่วยพวกเธอ

    ผมเป็นคนนอกวงการวอลเล่ย์บอลมากๆ แต่ก็คงจะเหมือนผู้คนอีกมากมายมหาศาลนั่นแหละครับ มันไม่มีอุปสรรคใดๆ เลยที่จะรักพวกเธอ

    ผมรักพวกเธอทั้งหมด ไม่ใช่รักโดยไม่มีเหตุผล มันคือความรักอย่างที่มีเหตุผลที่สุดแล้ว

    ก็ทุกการบล็อก ทุกการขุด ทุกการตั้งรับอันเหนียวแน่น ทุกการวิ่งไล่ล่าบอลไม่ลดละ นั่นแหละเหตุผล

    ก็ทุกการเซ็ตมหัศจรรย์ ทุกการเล่นไหลหลังสุดสวย ทุกการตบหนักหน่วงสะใจ นั่นแหละเหตุผล

    ก็ทุกการโดนตบใส่ ทุกการโดนหยอดหน้าเน็ต ทุกการถูกเล่นงานโดยคู่ต่อสู้ระดับโลก ทุกการโดนบอลอัดหน้า..

    และก็ทุกรอยยิ้ม.. ของพวกเธอ

    นั่นแหละครับ.. เหตุผล

    แล้วไหนจะยังเป็นบุคลิกของพวกเธอที่ย่อมมีความแตกต่างไม่ได้เหมือนกันทุกอย่าง นุศราอย่างนึง ปลื้มจิตร์ วิลาวัณย์ อรอุมา ก็อย่างนึง มลิกา วรรณา อัมพร ก็อีกอย่างนึง แต่ผสมรวมตัวได้อย่างกลมกล่อม ฉายภาพทีมที่เต็มไปด้วยสปิริตและมีเสน่ห์อย่างล้นเหลือ

    แคแร็คเตอร์ที่พวกเธอมีร่วมกันนั้นพิเศษ ทั้งจริงจัง ทั้งขี้เล่น แต่เป็นธรรมชาติ มุ่งมั่นยามอยู่ในสนาม วางตัวดีและเป็นกันเองกับแฟนๆ เมื่ออยู่นอกสนาม ผมหลงรักในความเป็นธรรมชาตินั้นของพวกเธอด้วย

    การได้รู้ว่าต่อจากนี้ไปเราจะไม่ได้เห็นทีมชุดนี้เล่นร่วมกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาให้กับทีมชาติอีกแล้วคือความใจหาย แต่เป็นความใจหายบนความเข้าใจทั้งสิ้น

    เมื่อวันและเวลาที่เหมาะสมมาถึง เราอาจจะได้เห็น นุส หน่อง กิ๊ฟ อร ปู ณา แจ็ค กลับมาลงสนามพร้อมหน้าให้เราได้ชมกันอีก อาจจะเป็นรายการพิเศษก็ได้และผมเชื่อว่าเราจะมีความสุข

    ขอบคุณวรรณา ขอบคุณปลื้มจิตร์ ขอบคุณวิลาวัณย์ ขอบคุณอัมพร ขอบคุณนุศรา ขอบคุณอรอุมา ขอบคุณมลิกา

    ไม่รู้จะขอบคุณพวกคุณอย่างไรดีในทุกๆ ความสุขที่พวกคุณมอบให้กับพวกเรามาตลอดยี่สิบปี

    มันเหมือนเราเติบโตมาด้วยกัน ผ่านเกมสุข ผ่านเกมเศร้า ผ่านการฉลองยิ่งใหญ่ ผ่านความผิดหวังหัวใจสลาย กระทั่งผ่านเรื่องวุ่นวายนอกสนามใหญ่บ้างเล็กบ้างมาด้วยกัน รับรู้แต่ละช่วงชีวิตของกันและกันมาตลอด

    ขอให้ทุกคนโชคดี หลังจากนี้จะยังติดตามและขอเป็นกำลังใจให้พวกคุณประสบความสำเร็จในทุกๆ เรื่องนะครับ ผมเชื่อว่าพวกเราอีกมากมายก็อยากจะกล่าวขอบคุณพวกคุณทุกคนเช่นกัน

    ตังกุย